Jak rozmawiać z nastolatkiem o narkotykach?

Najgorsze, co możesz zrobić będąc rodzicem dorastającego dziecka, to unikać tematu, jakim są narkotyki. Rozmowa o używkach i konsekwencjach ich stosowania na pewno nie należy do najłatwiejszych i wiele osób po prostu nie wie, jak właściwie ma się do niej zabrać. Nie powinno się jednak wciąż odkładać poważnej dyskusji na później, bo skutki takiego postępowania mogą okazać się bardzo przykre. W tym artykule podpowiadamy jak rozmawiać o narkotykach, o czym trzeba wiedzieć i dokąd udać się po ewentualną pomoc.

Narkotyki a młodzież

26 czerwca obchodzimy Międzynarodowy Dzień Zapobiegania Narkomanii. Uzależnienie od narkotyków młodzieży w Polsce to wciąż palący problem. Bardzo wielu młodych ludzi boryka się z tym nałogiem i jest pod stałą opieką psychologów i ośrodków terapii uzależnień. Sięganie przez nastolatków po różnego rodzaju narkotyki jest często spowodowane namową rówieśników, chęcią zaimponowania znajomym, zwykłą ciekawością lub też próbą ucieczki przed trudnymi życiowymi sytuacjami. Przeczytaj więcej o tym, ale i także o innych problemach, z którymi muszą borykać się rodzice dorastających dzieci.

Od czego zacząć i jak rozmawiać o narkotykach?

Aby rozpocząć rozmowę o używkach, nigdy nie czekaj na jakieś podejrzane zachowanie Twojego dziecka. Taka rozmowa po prostu zawsze powinna się odbyć, bez względu na to czy coś niepokojącego przydarzyło się już w jego życiu czy też nie. Twoje dziecko nie powinno bać się z Tobą rozmawiać. Poruszając ważne tematy nie wchodź więc zawsze w rolę dyktatora i nie traktuj dziecka z góry. To ma być spokojny dialog, gdzie każdy może wyrazić swoje uczucia i racje. Nie zniechęcaj się, gdy nastolatek na wzmiankę o narkotykach zacznie się śmiać lub trzaśnie drzwiami. To normalne, że będzie chciało uciec przed niewygodnymi pytaniami. Nie zadawaj ich jednak w sposób oskarżycielski, podejrzliwym tonem. Musisz nauczyć się spokojnie poruszać tego typu tematy. Rób to tak często, aby stało się to zarówno dla Ciebie, jak i dla dziecka naturalne. Gdy nie będziesz tworzyć niepotrzebnych tematów tabu, dajesz synowi czy córce poczucie, że możecie porozmawiać o wszystkim.

Podczas dialogu dawaj do zrozumienia, że jesteś tu po to, aby go wysłuchać, aby mu pomóc i, że troszczysz się o niego, a więc nie poddasz się tak łatwo i nie dasz się zbyć. Pierwsze eksperymenty ze środkami odurzającymi zaczynają się często za namową koleżanki lub kolegi ze szkoły. A nastolatkowie nie raz po prostu wstydzą się, boją lub nie potrafią stanowczo powiedzieć “nie” swoim rówieśnikom. Nie wiedzą też jakie mogą być skutki zażywania narkotyków i czym może to grozić. Warto więc uświadamiać dziecko i poćwiczyć z nim asertywność, a także różne sposoby kategorycznej odmowy. Można nawet zapytać wprost co powiedziałby, gdyby ktoś zaproponowałby mu narkotyki? Jakich argumentów by użył?

Kiedy zacząć rozmawiać z nastolatkiem o narkotykach?

Warto omówić skutki zażywania narkotyków przez młodzież, gdy dziecko ma od 11 do 16 lat. Możesz być zaskoczony, ale nastolatek w tym wieku potrafi wymienić już co najmniej kilka różnych rodzajów narkotyków i opisać ich wygląd. Być może usłyszał od kolegi, sprawdził w internecie albo oglądał w telewizji. Na lekcji wychowawczej również mógł dowiedzieć się czegoś więcej w temacie, jakim są narkotyki. Psycholog czy nauczyciel mimo, że są bardzo dobrze przygotowani do takiej rozmowy i wiedzą co i w jaki sposób powiedzieć, to jednak brakuje między nimi, a Twoją pociechą więzi emocjonalnej. Dlatego to właśnie rozmowa nastolatka z rodzicem na ten temat jest kluczowa. W innym wypadku te wszystkie zasady, argumenty oraz statystyki podawane w szkole mogą się dziecku wydać bezosobowe i zupełnie abstrakcyjne. Dopiero szczera rozmowa z rodzicem może bardziej uświadomić mu rangę zagadnienia. Nie bój się rozmów o narkotykach czy o innych trudnych kwestiach z Twoim dzieckiem. Taki dialog prawdopodobnie zdołał już nie raz uratować zdrowie, a nawet życie wielu osób. Lepiej z wyprzedzeniem zapobiegać pewnym wydarzeniom.

Gdzie szukać pomocy?

Nie zawsze jednak ze wszystkim można poradzić sobie samodzielnie. Musisz zdawać sobie sprawę, że szukanie pomocy u specjalistów świadczy o Twojej trosce i odpowiedzialności. Odpowiednie reakcje na kłopoty Twojego dziecka są bardzo ważne. Nie należy się obawiać czy wstydzić, aby w trudnych sytuacjach poprosić o pomoc psychologa i być może wspólnie omówić pewne wątki na spotkaniu terapeutycznym. A, żeby uzyskać wsparcie w leczeniu lub też niezbędną pomoc w odnalezieniu najskuteczniejszej formy terapii warto zajrzeć do Fundacji Pozytywka i skontaktować się z punktem konsultacyjnym.